هرگز ممکن نيست که انسان يک تصوير واقعی از بزرگی جهان، به ذهن خود
بياورد. انسان نه تنها نمی داند جهان چقدر بزرگ است، بلکه تصوير بزرگی آن
.را هم نمی تواند بکند
.کره زمين بخشی از منظومه خورشيدی است، البته بخش بسيار کوچکی
زيرا منظومه خورشيدی عبارت است از مجموعه: خورشيد سياره هايی که به دور
،خورشيد می چرخند، شهاب ها و بالاخره ستاره های بسيار کوچکی که خود
.سياره هايی کوچک هستند
.اين است منظومه خورشيدی
اما اين منظومه، خود بخش بسيار کوچکی است از منظومه ای ديگر که آن را
.کهکشان می نامند و هر کهکشان از ميليون ها ستاره درست می شود
در کهکشانی که منظومه خورشیدی در آن قرار دارد و کهکشان راه شیری نام
گرفته است، بسياری ستارگان خيلی بزرگتر از خورشيد نیز هستند، و هر يک از
اين ستاره ها نيز ممکن است به منظومه خورشيدی خود، تعلق داشته باشند. پس
ستاره هايی که در این کهکشان دیده می شوند، همه برای خود خورشيدهايی
وهستند
اين خورشيدها آن اندازه از ما دورند که فاصله آنها را بجای کيلومتر، به سال
نوری اندازه می گيرند و بطوريکه دانسته شده، نور در يک
.سال ۹,۶۵۶,۰۴۰,۰۰۰,۰۰۰ کيلومتر راه را می پيمايد
شايد در آنسوی کهکشان راه شيری، ميليون ها کهکشان ديگر باشد و شايد هم همه
.اين کهکشان ها خود جز بسيار کوچکی از يک منظومه بزرگتر باشند
بنابراين ، می توان دریافت که چرا انسان عاجز است از اينکه حتی در باره بزرگی
جهان فکر کند. شگفت تر آنکه دانشمندان بر این باورند که اين جهان پيوسته در
حال گسترش است. يعنی، از هر چند بيليون سال، دو تا از کهکشان ها به دو برابر
.وسعت کنونی خود از همديگر بيشتر فاصله می گيرند
